Dokonanie podziału zamówienia na części, o którym mowa w art. 91 ust. 2 ustawy pzp, nie ma charakteru obligatoryjnego. Zamawiający może, ale nie musi takiego podziału dokonać. Musi natomiast, i jest to jego ustawowy obowiązek, uzasadnić brak decyzji o podziale zamówienia na części w dokumentacji z postępowania, co najczęściej czyni w specyfikacji warunków zamówienia. Zgodnie z motywem nr 78 preambuły do dyrektywy klasycznej uzasadnieniem braku podziału na części może być wykazanie, że taki podział groziłby ograniczeniem konkurencji, w szczególności dla wykonawców z rynku MŚP, albo nadmiernymi trudnościami technicznymi lub kosztami wykonania zamówienia. Powodem mogą być także nadmierne, obiektywne trudności z zarządzaniem zamówieniem, skoordynowaniem działań różnych] wykonawców realizujących poszczególne części zamówienia, co w konsekwencji mogłoby poważnie zagrozić właściwemu wykonaniu zamówienia. Dotyczyć to może w szczególności sytuacji, gdy zakresy poszczególnych części zamówienia są od siebie zależne. W praktyce wskazuje się na aspekty techniczne, w przypadku gdy np. zamówienie dotyczy jednego, zintegrowanego systemu informatycznego albo dokumentacji projektowej jednego obiektu budowlanego. Natomiast aspekty ekonomiczne zaistnieją, gdy podział zamówienia będzie prowadził do zwiększenia kosztów realizacji, np. kilku wykonawców musiałoby ponieść koszty zorganizowania zaplecza budowy. W niektórych przypadkach takim uzasadnieniem mogą być trudności w ustaleniu odpowiedzialności z tytułu gwarancji jakości lub rękojmi za wady.
Konsekwencjami braku uzasadnienia niedokonania podziału zamówienia na części mogą być więc unieważnienie postępowania przez Krajową Izbę Odwoławczą i powtórzenie go już z podziałem albo sankcje administracyjne za nieprzestrzeganie przepisów pzp.
